سحابی ابری از ذرات گرد و غبار و گازها در فضا است.
ستاره شناسان اولیه این اصطلاح را برای کهکشان‌های دور یعنی کهکشان‌های خارج از کهکشان راه شیری مورد استفاده قرار می‌دادند.
چنین کهکشان‌هایی سحابی برون کهکشانی نامیده می‌شدند. این کهکشان‌ها شبیه به وصله‌های مه آلود نور در میان ستارگان به نظر می‌رسیدند سحابی بزرگ ابر عظیمی از گاز و گرد و غبار است که مثل یک نقطه مه آلود در صورت فلکی اوریون است.
ستاره شناسان بر این باورند که بعضی از صحابی‌های نشری مکان‌هایی هستند که ستارگان جدید در آنها شکل می‌گیرند نیروی جاذبه باعث می‌شود بخشی از گازها و گرد و غبار سحابی منقبض شود و در داخل یک جرم خیلی کوچک تر و متراکم تر به هم فشرده شود.
این انقباض برای میلیون‌ها سال ادامه می‌یابد به مرور زمان این جرم به قدر کافی داغ می‌شود تا بدخشد و ستاره جدید را تشکیل دهد در داخل این جرم تشکیل شده از گرد و غبار و گاز و فشار و دما ایجاد می‌شود.
