وجود تنوع میان سلول‌های سرطانی یک تومور، ایمنی‌درمانی آن را محدود می‌کند.

 یکی از انواع ایمنی‌درمانی سرطان، مهار وارسی ایمنی (ICB) است. در این رویکرد، از اتصال و عملکرد پروتئین‌های وارسی ایمنی (immune checkpoint proteins) جلوگیری می‌شود تا سیستم ایمنی بتواند سلول‌های سرطانی را بیابد و از بین ببرد. پیش از این مشاهده شده‌است که نقص در تعمیر ناهماهنگی DNA (MMRd)، بار جهش‌های تومور (TMB) را افزایش می‌دهد و در این صورت، پاسخ بهتری به ICB داده می‌شود. با این ‌حال، بسیاری از تومورهای MMRd دارای TMB بالا، به ایمنی‌درمانی با ICB پاسخ پایداری نمی‌دهند و علت این مسئله تا مدتی از دید دانشمندان پنهان مانده‌بود.

 به تازگی، محققینی از موسسه بیوانفورماتیک اروپا (EMBL-EBI)، آزمایشگاه Cold Spring Harbor و موسسه فناوری ماساچوست (MIT) به سرپرستی Tyler Jacks، علت این پدیده را توضیح داده‌اند. مطالعات این دانشمندان روی رده‌های سلولی، مدل‌های جانوری و همچنین بیماران سرطانی‌ انجام گرفته‌است که با وجود داشتن تومورهای MMRd دارای TMB بالا، به ICB پاسخی نمی‌دادند. نتایج این مطالعات نشان ‌داده‌است که تنوع میان سلول‌های سرطانی یک تومور (ITH)، پاسخ آن به ایمنی‌درمانی با ICB را محدود می‌کند و هر چه اشتراک نئوآنتی‌ژن‌ها در سرتاسر کلنی بیشتر باشد، ICB موثرتر عمل می‌کند.

بدین ترتیب، نتایج کار این محققین نشان می‌دهد که رویکرد ایمنی‌درمانی ICB برای همه افراد مبتلا به تومورهای MMRd دارای TMB بالا مناسب نیست و این مسئله، نیاز بیماران سرطانی را به پزشکی شخصی‌شده (personalized medicine) بهتر نمایان می‌کند